Բրիտանական նավերը կրկին բարձրացան Հայկական Լեռնաշխարհ
Ու՞մ դեմ են պատրաստվում համագործակցել Հայաստանի և Մեծ Բրիտանիայի զինվորականները:
Ռոբերտ Տեր-Հարությունյան, քաղաքագետ
Նոյեմբերի 28-ին Լոնդոնում տեղի են ունեցել հայ-բրիտանական 6-րդ պաշտպանական ռազմավարական խորհրդակցությունները: Խորհրդակցությունների արդյունքում Հայաստանի և Մեծ Բրիտանիայի պաշտպանության նախարարությունների ներկայացուցիչները Լևոն Այվազյանը և Դեյվիդ Մորգանը ստորագրել են պաշտպանության ոլորտում հայ-բրիտանական համագործակցության 2023-2024 թթ. ծրագիր։
Այս պայմանագրի ստորագրումը կասկածելի բնույթ է կրում։ Նախ, անհնար է ծանոթանալ պայմանագրի էությանը, քանի որ պայմանագրի տեքստը բացակայում է հանրային տարածքում, չնայած այն հանգամանքին, որ պայմանագիրը գաղտնի բնույթ չի կրում: Երկրորդ՝ ու՞մ դեմ են պատրաստվում համագործակցել Հայաստանի և Մեծ Բրիտանիայի զինվորականները, Բրիտանիայի դաշնակից Թուրքիայի դեմ, կամ ընդդեմ Վրաստանի, որը շուտով կանդամակցի ԵՄ-ին և ՆԱՏՕ-ին։ Կամ կարող է լինել Ադրբեջանի դեմ, որի նախագահը հայտարարել է, որ թուրքական բանակը ադրբեջանական բանակ է, ադրբեջանական բանակը՝ թուրքական բանակ է: Այս ամենը հաշվի առնելով՝ կարելի է հստակ ասել, որ Լոնդոնի և Երևանի ռազմական համագործակցությունն ուղղված է Իրանի դեմ, ինչպես նաև Հայաստանում ռուսական ռազմաբազաների ներկայության դեմ:
Սա ոչ առաջին, ոչ էլ վերջին ակտիվությունն է Մեծ Բրիտանիայի կողմից Հայաստանին Արևմտյան ուղեծիր ներքաշելու հարցում: Բավական է հիշել 2018-ի ԱԺ ընտրությունները ֆինանսավորելու խայտառակ գործը: Այն ժամանակ Փաշինյանի կառավարությունը ֆինանսական օգնության համար դիմեց Արևմուտքին՝ կազմակերպելու երկրի բարձրագույն մարմնի՝ խորհրդարանի ընտրությունները։ Մեծ Բրիտանիան դարձել է Արևմուտքի այն երկրներից մեկը, որը ֆինանսավորել է 2018թ. Հայաստանի խորհրդարանական ընտրությունները: Ուստի զարմանալի չէ, որ խորհրդարանում գերիշխում էին արևմտամետ, այսինքն՝ հակառուսական քաղաքական ուժերը, հայտնի ասացվածքը, ով վճարում է, նա էլ երաժշտություն է պատվիրում, չի կորցնում արդիականությունը:
Զարմանալի է, որ այս ամենից հետո գտնվում են երկրներ, քաղաքական գործիչներ, որոնք Հայաստանն ընկալում են որպես իրապես անկախ երկիր։ Անտեսելով այն փաստը, որ Հայաստանն Արևմուտքի կիսագաղութն է, այսինքն՝ ձևականորեն ինքնուրույն, իսկ իրականում քաղաքական և տնտեսական կախվածության մեջ գտնվող, հանգեցնում է քաղաքական կոպիտ սխալների:
Այն ամենը, ինչ հիմա տեղի է ունենում Հայաստանում, դա 1918-1920 թվականների Արևմուտքի գաղութային քաղաքականության շարունակությունն է, որը այն ժամանակ կոմունիստների շնորհիվ ընդհատվեց: Վրաստանի, Հայաստանի, Ադրբեջանի կապիտալիստական կառավարող ուժերը կամավոր ընդունեցին արևմտամետ քաղաքական կողմնորոշում՝ այդպիսով իրենց երկրները վերածելով Արևմուտքի կիսագաղութների։ Իսկ Արևմուտքն այդ երկրներն օգտագործում է իր աշխարհաքաղաքական նպատակների համար՝ որպես պլացդարմ Իրանի և Ռուսաստանի դեմ, և երկրորդ՝ Արևմուտքն ակտիվորեն թալանում է այդ հանրապետությունների ինչպես բնական, այնպես էլ մարդկային ռեսուրսները:
Միակ գաղափարախոսությունը, որը կարող է դիմակայել Արևմուտքի ագրեսիվ քաղաքականությանը, ինչպես հարյուր տարի առաջ, դա եղել է և կա սոցիալիզմի գաղափարախոսություն է: Հայաստանը կդառնա իսկապես անկախ, զարգացած, ժողովրդավարական երկիր միայն այն ժամանակ, երբ Հայաստանը կլինի սոցիալիստական երկիր:
Comentarios