Հայաստանում իշխանությունը ժողովրդին չի պատկանում

Փաշինյանի հայտարորությունը՝ "կամ ես կլինեմ Հայաստանի վարչապետը, կամ Հայաստանը չի ունենա վարչապետ", ցույց է տալիս, այսպես կոչված "ընտրությունների" ամբողջ կեղծումը:

Ռոբերտ Տեր Հարությունյան, քաղաքագետ

Հայկական կապիտալիզմն ունի իր առանձնահատկությունները, այդ առանձնահատկությունները շատերը հասկանում են, բայց օլիգարխների վերահսկողության տակ գտնվող հայկական լրատվամիջոցները փորձում են դրա մասին չխոսել: Հարցը վերաբերում է նրան, թե ինչպես է ստացվում, որ ագրեսիվ փոքրամասնությունը -իշխող մակաբույծների դասի տեսքով շահագործում է բնակչության մեծամասնությանը:

Պատմականորեն այնպես է ստացվել, որ Խորհրդային Միության փլուզումից հետո ԽՍՀՄ նախկին շատ հանրապետություններ դարձել են Արևմուտքի կիսագաղութներ, այսինքն՝ վերահսկվող տարածքներ։ Հայաստանը բացառություն չի դարձել կանոններից, եւ նույն կերպ էլ վերածվել է Արևմուտքի կիսագաղութի, ինչի համար Հայաստանը վճարում է իր բնական ու մարդկային ռեսուրսներով, կամ ապագա սերունդների վարկային ստրկությամբ։ Բայց դա կարևորը չէ։ Արևմտյան կապիտալի համար կարևոր է իրենց ազդեցության տակ և իրենց վերահսկողության տակ պահել այդ երկրների բնակչությանը։ Արևմտյան կապիտալն այս հարցում բավական շատ մեթոդներ է մշակել, ինչը, սակայն, զարմանալի չէ, քանի որ իր ուսերին ունենալով թերզարգացած երկրների գաղութատիրական ենթակայության բազմադարյա փորձ՝ տարբեր միջոցների տեսքով՝ նրանցից մեկը - ժողովրդավարական ընտրությունների տեսքով։

Հայաստանին վերահսկողության տակ պահելու համար տեղական կոլաբորացիոնիստներից խամաճիկներ են պետք։ Դա սկզբունքորեն կարևոր է, որպեսզի Հայաստանի ղեկավարը հայկական ազգանուն կրի։ Այլ կերպ, ստրկացված երկրի բնակչության մի մասի մոտ կարող է տրամաբանորեն ճիշտ պատկերացումներ առաջանալ այն մասին, որ ոչ հայկական ազգանունով նախագահը նրանց ուժով է պարտադրված։ "Ժողովրդավարական ընտրությունների" մասին գաղափարները կոչված են ընտրազանգվածի մոտ ձևավորել գոյություն ունեցող կարգի արդարության պատրանք։ Տեսեք, երբ ժողովուրդը դժգոհության ձայն է բարձրացնում Փաշինյանի քաղաքականությունից, Փաշինյանն անմիջապես պատասխանում է, չէ որ դուք (ժողովուրդը) ընտրել եք ինձ, որ ես վարչապետ աշխատեմ։ Ինչը շատ ձեռնտու է Արևմուտքին, չէ որ իրավիճակի վատթարացման դեպքում ժողովուրդն ինքն իրեն հայհոյում է վատ արված ընտրության համար։ Տեսեք Փաշինյանը ոչնչացրեց, դավաճանեց ու վաճառեց Արցախը, Հայաստանը վերածեց պարտված երկրի, բայց ժողովրդի ցասումն ուղղված է միայն Փաշինյանին՝ չնայած այն բանին, որ այդ դավադրության մեջ մեծ դեր խաղաց Արևմուտքը: Իսկ նոր ընտրությունների անխուսափելիությունը ժողովրդի մոտ պատրանք է առաջացնում, որ էլ հաջորդ ընտրություններում նրանց ոչ ոք չի խաբի։ Ժողովրդին պարտադրվում է միֆ, որ հասարակությունը կարելի է կատարելագործել միայն ընտրությունների միջոցով։

Իրավիճակի պարադոքսն այն է, որ շատ ընտրողներ չեն հասկանում, որ այնտեղ, որտեղ իշխում է կապիտալիզմը, իսկ բնակչության մեծամասնությունն օբյեկտիվորեն գտնվում է շահագործվող դասի վիճակում, չկա և չի կարող լինել ժողովրդական ժողովրդավարություն:

ՀՀ Սահմանադրության 2-րդ հոդվածը սահմանում է."Հայաստանի Հանրապետությունում իշխանությունը պատկանում է ժողովրդին։

Ժողովուրդն իր իշխանությունն իրականացնում է ազատ ընտրությունների, հանրաքվեների, ինչպես նաեւ Սահմանադրությամբ նախատեսված պետական մարմինների, տեղական ինքնակառավարման մարմինների եւ պաշտոնատար անձանց միջոցով:

Որևէ կազմակերպության կամ անձի կողմից Իշխանության յուրացումը հանցագործություն է։"

Հաշվի առնելով այն, որ հրապարակային հայտարարել է Փաշինյանը, -"կամ ես կլինեմ Հայաստանի վարչապետը, կամ Հայաստանը չի ունենա վարչապետ", ցույց է տալիս, այսպես կոչված "ընտրությունների" ամբողջ կեղծումը:

Ստալինը դեռևս 1918 թվականին նշում էր, որ -"Ֆրանսիայում և Ամերիկայում պառլամենտարիզմի փորձն ակնհայտորեն ցույց տվեց, որ ժողովրդավարական արտաքինով իշխանությունը, որը ծնվում է համընդհանուր ընտրական իրավունքի արդյունքում, իրականում հայտնվում է շատ հեռու և օտար է իրական ժողովրդավարությանը, ֆինանսական կապիտալով կոալիցիային։ Ֆրանսիայում՝ բուրժուական դեմոկրատիզմի այս երկրում պատգամավորներին ընտրում է ողջ ժողովուրդը, իսկ նախարարներին՝ Լիոնի բանկը։ Ամերիկայում համընդհանուր ընտրություններ են, իսկ իշխանության ղեկին են հայտնվում միլիարդատեր Ռոքֆելերի դրածոները: Մեզ աշխատողների ներկայացուցիչներ են պետք, որ ժողովուրդը լինի ոչ միայն քվեարկող, այլև իշխող։ Գերիշխում են ոչ թե նրանք, ովքեր ընտրում են և քվեարկում են, այլ նրանք, ովքեր կառավարում:"

Այսօր բակում արդեն 2021 թվականը, եթե հիշենք Ֆրանսիայի նախագահ Մակրոնի կենսագրությունը, ապա կարելի է ասել, որ ոչինչ չի փոխվել։ 2008 թվականին Մակրոնն աշխատանքի է եկել Rothschild & Cie բանկում, որտեղ երկու տարի անց դարձել է կառավարող գործընկեր: Բանկում աշխատելու ընթացքում Մակրոնը վաստակել է ավելի քան երեք միլիոն եվրո, որից հետո նրա քաղաքական կարիերան կտրուկ բարձրացել է լեռը, եւ արդեն 2012 թվականին նա դարձել է նախագահ Ֆրանսուա Օլանդին կից գլխավոր քարտուղարի տեղակալ: Երկու տարի անց նա լքել է նաև այդ պաշտոնը, որպեսզի 36 տարեկանում դառնա Ֆրանսիայի էկոնոմիկայի, արդյունաբերության և թվային տեխնոլոգիաների նախարար: Այսպես աստիճանաբար Մակրոնից Ֆրանսիայի նախագահին են դարձրել: Այնպես որ, Ստալինի մտքերը մինչ օրս արդիական են, ինչպես երբեք: Նույնը տեղի է ունեցել Հայաստանում 2018 թվականին, "ժողովուրդն ընտրեց Փաշինյանին" անվանմամբ Հայաստանում իշխանության եկան բանկիրները, Արևմուտքի գործակալները և Սորոսի դրածոները։

Այսօր Փաշինյանի քարոզիչները հանդես են գալիս հերթական խորհրդարանական ընտրություններ անցկացնելու գաղափարով՝ որպես քաղաքական ճգնաժամի ելքի միջոց: Սա մանիպուլյացիայի հերթական տեխնոլոգիա է, որը տալիս են Փաշինյանի Արևմտյան հովանավորները՝ հույս ունենալով դավաճան Փաշինյանի կերպարը փոխարինել ավելի ընկալելի կերպարի, այսպես ասած՝ Փաշինյան light-ի: Արևմուտքին հաջողվեց այդ սցենարն օգտագործել Վրաստանում, Ուկրաինայում, Մոլդովայում, արդյոք դա կհաջողվի՞ Հայաստանում, ժամանակը ցույց կտա ։