Ընտրություն՝ սոցիալիստական թե կապիտալիստական պետականությունների միջև

Սոցիալիստական պետության ներքո իշխանությունները պաշտպանում են բնակչության մեծամասնության շահերը, իսկ կապիտալիստական պետության ներքո իշխանությունները պաշտպանում են կապիտալիստական փոքրամասնության և ագրեսիվ Արևմուտքի շահերը:

Ռ. Տեր-Հարությունյան, քաղաքագետ

Հայաստանի ժողովուրդն ունի պատմական հարուստ փորձ, քանի որ նրան հաջողվել է ապրել ինչպես սոցիալիստական, այնպես էլ կապիտալիստական պետություններում։ Այնուամենայնիվ, եթե ավագ սերունդը լավ հիշում է, թե ինչպես էր ապրում սոցիալիզմի ներքո իր ոսկե դարաշրջանը, ապա ներկայիս երիտասարդ սերունդը, որն ապրում է կապիտալիզմի ներքո, աղավաղված պատկերացում ունի սոցիալիզմի ժամանակների մասին, քանի որ ամբողջ պետական քարոզչությունը ուղղված է սոցիալիզմի գաղափարախոսության վարկաբեկմանը:

Հայաստանի կապիտալիստական իշխանությունները վախենում են սոցիալիզմի գաղափարներից, հատկապես երիտասարդ սերնդի մոտ սոցիալիզմի գաղափարների տարածումից, քանի որ սոցիալիզմը ներկայիս կապիտալիզմի միակ այլընտրանքն է: Սա է պատճառը, որ կարեւոր է հասկանալ, թե պետության որ մոդելը՝ սոցիալիստականը թե կապիտալիստականը, առավելագույնս համապատասխանում է բնակչության մեծամասնության շահերին, և ըստ այդմ ՝ ճիշտ ընտրություն կատարել իշխանության հարցում։

Կապիտալիստական երկրներում, որտեղ մտնում է նաև ներկայիս Հայաստանը, հասարակության մեջ գոյություն ունի երկու դաս, համապատասխանաբար կա կապիտալիստների դասը, որը հասարակության փոքրամասնությունն է, որը տիրապետում է արտադրության միջոցներին, իշխանությանը, բանկերին, լրատվամիջոցներին, և այլն, և կա վարձու աշխատողների դասը, որը կազմում է հասարակության մեծամասնությունը, որը զրկված է արտադրության միջոցներից և իշխանությունից, դրա հետևանքով ստիպված է վաճառել իր աշխատուժը կապիտալիստներին։ Բուրժուազիան և պրոլետարիատը Հայաստանի կապիտալիստական հասարակության հիմնական դասերն են: Քանի դեռ գոյություն ունի կապիտալիզմի համակարգ, այս երկու դասերը կապված են միմյանց հետ, բուրժուազիան չի կարող գոյություն ունենալ և հարստանալ առանց պրոլետարիատի օգտագործման, և պրոլետարիատը չի կարող ապրել առանց կապիտալիստների առաջարկվող աշխատանքից: Միևնույն ժամանակ, բուրժուազիան և պրոլետարիատը անտագոնիստական դասեր են, որոնց շահերը հակադիր են և անհաշտորեն թշնամական։ Հայաստանում իշխող դասը հասարակության փոքրամասնությունն է՝ խոշոր կապիտալի օլիգարխներն են և Արևմուտքի քաղաքական խամաճիկները:

Կապիտալիստական պետությունը, իր դասակարգային էությամբ, կապիտալիստների ձեռքում բանվոր դասակարգի և գյուղացիության ենթակայության և ճնշման գործիք է: Վ. Լենինը միանգամայն ճիշտ է նշել, որ "Պետությունը մի դասի մյուսի նկատմամբ բռնության մարմին է կամ մեքենա":

Քանի որ կապիտալիստների դասի շահերը կտրուկ հակադրվում են բնակչության ճնշող մեծամասնության շահերին, իշխող դասը ստիպված է ամեն կերպ թաքցնել իր իրական քաղաքականության նպատակները, պետության դասակարգային բնույթը , անընդհատ խաբել ժողովրդին՝ ընտրություններում մեկ խոստում տալով, իշխանության գալով ամեն ինչ անել հակառակը՝ առանց որևէ պատասխանատվություն կրելու: Հայաստանի իշխող կապիտալիստական դասի շահերը, որը ներկայացնում է հասարակության փոքրամասնությունը, չեն համընկնում ժողովրդի մեծամասնության շահերի հետ, քանի որ նրանք Արևմուտքի խամաճիկներն են, իսկ Հայաստանը Արևմուտքի կիսագաղութն է:

Կապիտալիզմի կանոնների համաձայն՝ չի կարելի լինել կապիտալիստական երկիր և չենթարկվել Միացյալ Նահանգներին։ Ըստ այդմ, Հայաստանի իշխող դասը նախընտրում է ծառայել Արևմուտքի շահերին՝ անտեսելով իր պետական շահը։ Հայաստանի աշխարհաքաղաքական դիրքի պատճառով Արևմուտքի և Հայաստանի շահերը միշտ եղել են, կան և կլինեն միմյանց դեմ, ուստի հենց որ Հայաստանը դառնում է Արևմուտքի մանրադրամը, ապա անմիջապես ենթարկվում է Ցեղասպանության և տարածքի կորստի։ Դրանում կիսագաղութային Հայաստանը տարբերվում է կիսագաղութային Թուրքիայից և այլ երկրներից, որ Արևմուտքի և Թուրքիայի շահերը համընկնում են, իսկ Հայաստանի և Արևմուտքի շահերը չեն համընկնում, ուստի Թուրքիան մեծ առավելություններ և օգուտներ է ստանում գտնվելով ԱՄՆ-ի վերահսկողության տակ, իսկ Հայաստանը միայն վնասներ է ստանում։ 

Հայաստանի բնակչության մեծամասնության շահերը պահանջում են, որ Հայաստանն ունենա ֆունկցիոնալ տնտեսություն, ուժեղ բանակ, դաշնակիցներ, խաղաղություն, իսկ ԱՄՆ-ի շահերը պահանջում են պանթուրքիզմի ամրապնդում, որպեսզի Հայաստանը չկարողանա խանգարել այդ ծրագրերին, չպետք է ունենա արդյունաբերական զարգացած տնտեսություն, առավել ևս՝ ուժեղ բանակ, այլ ավելի լավ է, որ այն ընդհանրապես անհետանա աշխարհի քաղաքական քարտեզից, ինչպես անհետացավ Արցախը ։ Հայաստանի իշխանությունները վարկերի դիմաց առաջ են տանում Արևմուտքի շահերը, որոնք մահացու վտանգավոր են Հայաստանի բնակչության մեծամասնության համար:

Մինչև 2020 թվականի արցախյան դավադիր պատերազմը, Հայաստանի իշխանությունները՝ ի դեմս Փաշինյանի, ստել ու խաբել են ժողովրդին որ եկել են իշխանության՝ պաշտպանելու Հայաստանի շահերը։ Պատերազմից հետո Փաշինյանը բացահայտ ինքնախոստովանեց հակահայկական դավադրության մեջ, որ կարող էր և պատերազմ չլինել , իսկ արդյունքը կլիներ նույնը՝ Արցախը Ադրբեջանի կազմում։ Այսինքն՝ Հայաստանի կապիտալիստական իշխանությունները՝ ի դեմս Փաշինյանի, ի սկզբանե հանդես են եկել Արևմուտքի շահերի օգտին, որոնք հակասում են Հայաստանի բնակչության մեծամասնության շահերին, և որպեսզի իրագործեն ծրագրված դավադրությունը, նրանք գնացին ժողովրդին խաբելու, կազմակերպեցին դավադիր պատերազմ և պարտություն:

Հայաստանի իշխող դասը փորձում է կապիտալիստական պետությունը ներկայացնել իբր վերդասակարգային, համաժողովրդական, ժողովրդավարական պետության տեսքով։ Բայց իրականում կապիտալիստական "հավասարությունը", "ժողովրդավարությունը" խաբեություն է, որը թաքցնում է բնակչության մեծամասնության և փոքրամասնության, օլիգարխների և գործազուրկների միջև իրական անհավասարությունը:

Կառավարող կապիտալիստական փոքրամասնությունը ճնշում է ժողովրդական մեծամասնությանը իր վարչական ապարատի, ոստիկանության, բանակի, դատարանների, բանտերի և բռնության այլ միջոցների օգնությամբ։ Բռնության այս միջոցների անհրաժեշտ լրացումը գաղափարական ազդեցության միջոցներն են, որոնց միջոցով կապիտալիստական փոքրամասնությունը պահպանում է իր գերիշխանությունը: Սա ներառում է կապիտալիստական մամուլը, ռադիո, կինո, հեռուստատեսությունը, ինտերնետը, արվեստը, եկեղեցի, գովազդը և այլն: 

Ակնհայտ է որ Փաշինյանը սեղմում է իրեն դուր չեկող մարդկանց՝ ոստիկաններով, դատարաններով, տուգանքներով, ահաբեկումներով, ծեծով, նվաստացմամբ, Հայաստան մուտքի արգելքով և այլն: Իսկ մյուս կողմից Փաշինյանը աշխատանքային ժամերին փողոցում երեխաներին կոնֆետ, պաղպաղակ է բաժանում, հանդիպում գյուղացիների հետ, պատասխանում ԱԺ-ում հարցերին, գնում թատրոն, հեծանիվ վարում, մի խոսքով, այս ամենը հիշեցնում է հայտնի՝ մտրակ ու քաղցրաբլիթ։

Կապիտալիստական պետությունների ձևերը շատ բազմազան են, բայց դրանց էությունը մեկն է. այս բոլոր պետությունները գտնվում են կապիտալիստների իշխանության տակ, ովքեր ձգտում են բոլոր միջոցներով պահպանել և ամրապնդել կիսագաղութային կապիտալիստական համակարգը իմպերիալիզմի ներքո:

Կարելի է երկար թվարկել սոցիալիզմի տնտեսական և գաղափարական առավելությունները կապիտալիզմի նկատմամբ։ Բայց վերը նշվածից բավական է հասկանալու համար, որ սոցիալիստական պետության ներքո իշխանությունները պաշտպանում են բնակչության մեծամասնության շահերը, իսկ կապիտալիստական պետության ներքո իշխանությունները պաշտպանում են կապիտալիստական փոքրամասնության և ագրեսիվ Արևմուտքի շահերը: