Կապիտալիստական ճամբարում, բոլոր տնտեսական և քաղաքական հարցերը որոշում է Ամերիկան

Հայաստանի ժողովուրդը պետք է հասկանա, որ կապիտալիզմի պարագայում ինչ աշխատավարձ կամ թոշակ կունենա, որոշվում է ոչ թե Երևանում, այլ Արժույթի միջազգային հիմնադրամի և Համաշխարհային բանկի աշխատասենյակներում:

Ռ. Տեր-Հարությունյան, քաղաքագետ

Զարմանալի է, բայց փաստը մնում է փաստ, որ Հայաստանում մինչ օրս կան որոշակի հասարակական գործիչներ, կամ պարզապես դոդիկներ, որոնք շարունակում են խաբել ժողովրդին՝ իրենց կեղծ լիբերալիստական տնտեսական տեսություններով:

Խորհրդային Միության դավաճանական ինքնալուծարումից հետո ամերիկացի կապիտալիստները հանեցին իրենց բոլոր դիմակները, խոսում և գործում են բացահայտ՝ չթաքցնելով իրենց իմպերիալիստական նպատակները, և թվում էր , թե նման պայմաններում նույնիսկ հանրային վերջին ապուշները պետք է հասկանան, թե ինչը ինչից հետո է։ Դժբախտաբար, բայց ոչ Հայաստանի դեպքում, պարոնայք լիբերաստները նստած են տարբեր ալիքներում և շարունակում են խոսել Գերմանիայի, Իսրայելի, Սինգապուրի և այլնի մասին, թե տեսեք, ինչ տնտեսական զարգացած են դրանք, և չհասկանալով գործընթացների էությունը, հանրությանը հորդորում են վերցնել և կրկնօրինակել դրանց օրինակները:

Կապիտալիստական միջազգային համակարգն ունի իր օրենքներն ու կանոնները։ Այն ամենը, ինչ ժամանակին ասում և պնդում էին կոմունիստները, Մարքսը, Էնգելսը, Լենինը, Ստալինը, պարզվեց, որ ճշմարիտ է։ Բոլոր կապիտալիստական երկրները, հատկապես Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից և Սովետական Միության փլուզումից հետո, վերածվեցին Ամերիկայի կիսագաղութների, որտեղ յուրաքանչյուր երկրի իշխող դասը ստանում է իր որոշակի մասնաբաժինը և շարունակում է հնազանդվել Վաշինգտոնին:

Կապիտալիստական ցանկացած երկիր ունի այս կամ այն տնտեսական զարգացում կամ հետամնացություն, հիմնականում այն պատճառով, թե ինչպես է դա կապված Ամերիկայի իշխող կապիտալիստների շահերի հետ: Եթե ԱՄՆ-ի իշխող կապիտալիստների շահերը պահանջեն, որ Իսրայելը, Թուրքիան, Գերմանիան, Սինգապուրը ունենան զարգացած տնտեսություն, ապա նրանք անպայման կունենան: Եթե ԱՄՆ-ի կառավարող կապիտալիստների շահերը պահանջեն, որ Իսրայելը, Գերմանիան, Թուրքիան, Սինգապուրը դառնան տնտեսապես հետամնաց երկրներ, ապա նրանք անպայման այդպիսին կդառնան: Այնպես որ, ցանկացած կապիտալիստական երկրների համար զարգացած տնտեսություն ունենալու ամենակարևոր պայմանը ոչ թե հարկային դրույքաչափերն են կամ կոռուպցիայի դեմ պայքարը, այլ Ամերիկայի շահագրգռվածությունը:

Ուկրաինայում Ռուսաստանի և Արևմուտքի դիմակայությունը ևս մեկ անգամ ցույց տվեց, թե ով է ղեկավարում կապիտալիստական ճամբարը։ Լավ հիշում ենք, թե ինչպես մի օրում, Վաշինգտոնի հրամանով, բոլոր արևմտյան ապրանքանիշերը լքեցին ռուսական շուկան: Լավ հիշում ենք, թե ինչպես Արևմուտքը ահաբեկչական գործողությամբ պայթեցրեց Ռուսաստանի հյուսիսային գազատարը դեպի Եվրոպա: Լավ հիշում ենք, թե ինչպես էր Ռուսաստանի կենտրոնական բանկը պատերազմի նախօրեին 300 մլրդ դոլար ուղարկում Արևմուտք և այլն և այլն.... Բացի այդ, կա ևս մեկ թարմ օրինակ՝ Ամերիկայի նախագահ Թրամփը հայտարարել է, որ ԱՄՆ-ն ամեն տարի 200 միլիարդ դոլար է սուբսիդավորում Կանադային։ Ստացվում է, որ Կանադան տնտեսապես զարգացած կապիտալիստական երկիր է, քանի որ դա է ուզում Ամերիկայի իշխող դասը, որն ամեն տարի Կանադային տալիս է իր փայաբաժինը, իսկ հետո միայն այլ ցուցանիշներ են գնում բնական հարստության մակարդակը, հարկերի մակարդակը, գնաճը, ներդրումները և այլն։

Այնպես որ, ցանկացած կապիտալիստական երկիր, նույնիսկ ունենալով այնպիսի բնական հարստություն, ինչպիսին նավթն է, միևնույն է, գտնվում է Ամերիկայի թելադրանքի ներքո: Դրա վառ ցուցանիշն են Ալբանիան և Ռումինիան որոնք նավթ ունեն, բայց համարվում են տնտեսական աղքատ երկրներ: Նույնը վերաբերում է Ադրբեջանին, Հայաստանին և Վրաստանին, որտեղ տնտեսական ցուցանիշները, օրինակ՝ կենսամակարդակի առումով, ձևավորվում են Ամերիկայում՝ Ամերիկայի շահերին համապատասխան:

Եվ հենց այս տեսքով՝ կապիտալիստական Հայաստանի տեսքով, Հայաստանի ժողովուրդը տնտեսապես, ուրեմն և քաղաքականապես միշտ սահմանափակվելու է: Ելնելով այն հանգամանքից, որ Ամերիկայի և Հայաստանի աշխարհաքաղաքական շահերը հակադիր են, Արևմուտքը շահագրգռված չէ Հայաստանում ունենալ ինդուստրիալ զարգացած տնտեսություն։ Եթե այդպես չլիներ, ապա Ամերիկան այս 34 տարիների ընթացքում արդեն կներդներ բազմամիլիարդ դոլարներ և տեխնոլոգիաներ, ինչպես դա անում է Թուրքիայում կամ Իսպանիայում: Այնպես որ, Հայաստանի ժողովուրդը պետք է հասկանա, որ կապիտալիզմի պարագայում ինչ աշխատավարձ կամ թոշակ կունենա, որոշվում է ոչ թե Երևանում, այլ Արժույթի միջազգային հիմնադրամի և Համաշխարհային բանկի աշխատասենյակներում: Հայաստանի նախկին, ներկա և ապագա կապիտալիստական իշխանություններն ընդամենը կատարում են այն հանձնարարություններն ու խորհուրդները, որոնք նրանց տալիս է Արևմուտքը:

Այս ամբողջ կապիտալիստական ստրկության այլընտրանքը զարգացման սոցիալիստական ճանապարհն է, Հայաստանի ելքը կապիտալիստական ճամբարից: Բնակչության մեծամասնության ճակատագիրը կապված է պետության ճակատագրի հետ, և դրա լուծումը երաշխավորված է ինքնուրույն քաղաքականությամբ: Սոցիալիզմը պետությանը տալիս է քաղաքական և տնտեսական ինքնուրույնություն, որը թույլ է տալիս հասնել բարեկեցության և բարգավաճման, իսկ կապիտալիզմն ու լիբերալիզմը հանգեցնում են երկրի և ժողովրդի ոչնչացման: