Միայն սոցիալիզմի պայմաններում Հայաստանը կարող է լինել հզոր երկիր

Որքան էլ Հայաստանի իշխանությունները փորձեն խաբել ժողովրդին կապիտալիզմի շրջանակներում ավելի լավ ապրելու պատրանքներով, Հայաստանը եղել է, կա և լինելու է հետամնաց կապիտալիստական երկրների ցանկում:

Սովետական Հայաստանի առաջին նախացահ՝ Ալ. Մյասնիկյանի անվան հրապարակ

Յուրաքանչյուր կապիտալիստական երկիր զբաղեցնում է, որոշակի տնտեսական դիրք, համապատասխանաբար կան զարգացած կապիտալիստական երկրներ, և կան հետամնաց կապիտալիստական երկրներ։ Ինչ վերաբերում է Հայաստանին, ապա Հայաստանը հետամնաց կապիտալիստական երկրների ցանկում է, և հիմնական պատճառն այն չէ, որ կա ստվերային տնտեսություն, կոռուպցիան կամ հարկային հավաքագրումները չեն բավարարում բյուջեի պահանջները, այլ այն, որ Հայաստանի և Արևմուտքի շահերը ոչ մի կերպ չեն համընկնում: Հետևաբար, որքան էլ Հայաստանի իշխանությունները փորձեն խաբել ժողովրդին կապիտալիզմի շրջանակներում ավելի լավ ապրելու պատրանքներով, Հայաստանը եղել է, կա և լինելու է հետամնաց կապիտալիստական երկրների ցանկում:

Այժմ իմաստ չունի թվարկել այն կապիտալիստական երկրների ցուցակը, որոնք ունեն բարձր զարգացած տնտեսություններ կամ հետամնաց տնտեսություններ: Միանգամայն ակնհայտ է, որ որոշակի կապիտալիստական երկրների տնտեսական դեմքի ձևավորման վրա հսկայական ազդեցություն ունի Միացյալ Նահանգները: Ճիշտ կլինի ասել, որ եթե ԱՄՆ-ի իշխող դասին ձեռնտու լինի և համապատասխանի նրա շահերին, այս կամ այն երկրի աջակցությունը, ապա նա անպայման կստանա: Հարցի գինը միայն այն է, թե որքանով է տվյալ երկիրը իր կարևորությամբ համապատասխանում ԱՄՆ-ի իշխող դասի շահերին: Եվ ինչպես տեսնում ենք Իսրայելի կամ Ուկրաինայի օրինակով, ԱՄՆ-ն այդ երկրներին հսկայական գումարներ է տալիս, քանի որ այդ երկրներն ավելի մեծ հետաքրքրություն են ներկայացնում ԱՄՆ-ի համար, քան ասենք Բուլղարիան կամ Հայաստանը:

Ինչպես հայտնի է, տնտեսությունն ու քաղաքականությունը միշտ անբաժան են միմյանցից: ԱՄՆ-ի քաղաքականության արդյունավետությունը իր շահերը առաջ մղելու գործում կայանում է կապիտալիստական համակարգի մեջ, որտեղ նա ղեկավարվում է։ Եթե այս կամ այն երկիրը կապիտալիստական է և հանկարծ սկսում է դեմ գնալ ԱՄՆ շահերին, ապա ԱՄՆ-ն, օգտվելով կապիտալիստական համակարգից, կիրառելով տարբեր մեթոդներ, հեշտությամբ ճնշում է այդ երկրին: Բոլորովին այլ բան է, եթե երկիրը գտնվում է կապիտալիստական համակարգից դուրս կամ սոցիալիստական է, ապա այդ դեպքում ԱՄՆ-ի ճնշումը սահմանափակ է և շատ դեպքերում ոչ արդյունավետ:

Որպես օրինակ կարելի է բերել Ռուսաստանի և Արևմուտքի պայքարը։ Ռուսաստանը, չցանկանալով դուրս գալ կապիտալիստական միաբևեռ համակարգից, ցանկանում է հավասար իրավունքներ ունենալ ԱՄՆ-ի հետ։ Այսինքն՝ ցանկանում է, որ կապիտալիստական միաբևեռ համակարգը վերածվի կապիտալիստական բազմաբևեռ կամ երկու բևեռային համակարգի: Ինչին ԱՄՆ-ից պատասխանում են, որ կապիտալիստական աշխարհում ղեկավարում է ԱՄՆ-ն, իսկ քանի որ Ռուսաստանն ինքն է մտել կապիտալիստական համակարգ, ապա նա պետք է բարի լինի մյուսների պես ենթարկվի միակ տիրոջը՝ ԱՄՆ-ի կամքին։ Այն, թե ինչպես են մասնավոր ընկերությունները հերթով հեռանում Ռուսաստանից, թե ինչպես են Ռուսաստանից բազմամիլիարդանոց գումարները դուրս բերվում Արևմուտք և շատ այլ օրինակները ցույց են տալիս, թե ինչպես է ԱՄՆ-ն ազդում տնտեսության վրա։ Իհարկե, Ռուսաստանը դեռեւս հաղթահարում է Արեւմուտքի բազմաթիվ ճնշումները, բայց ինչ էլ որ լինի, Արեւմուտքի ճնշումը ուղղված է առաջին հերթին իշխող դասի վրա, որպեսզի նրանց դրդել հերթական պետական հեղաշրջմանը:

Բոլորովին այլ օրինակ ունի Արևմուտք-Իրան, Կուբա, Հյուսիսային Կորեա առճակատումը: Այո, այդ երկրները ենթարկվում են շրջափակման, ճնշումների, պատժամիջոցների, տարատեսակ վնասների Արևմուտքի կողմից, բայց այդ երկրները կապիտալիստական համակարգից դուրս գտնվելու շնորհիվ մի կողմից հաջողությամբ զարգանում են, իսկ մյուս կողմից հաջողությամբ դիմակայում են Արևմուտքի հարձակումներին:

Ինչ վերաբերում է Հայկական լեռնաշխարհի տարածաշրջանում Արեւմուտքի վարած քաղաքականությանը, ապա այն միանշանակ հակահայկական է եւ պրոպանթյուրքիստական:

Արեւմուտքը, ի դեմս ԱՄՆ-ի, ցանկանում է թյուրքախոս երկրներին օգտագործել ինչպես Իրանի, այնպես էլ Ռուսաստանի եւ Չինաստանի դեմ պայքարում, նույն կերպ, ինչպես այժմ ԱՄՆ-ն օգտագործում է ուկրաինացի զինվորներին Ռուսաստանի դեմ : Հաշվի առնելով դա՝ ԱՄՆ-ը շահագրգռված է, որպեսզի թյուրքախոս երկրները ավելի արագ ինտեգրվեն ընդհանուր թյուրքական միությանը, ավելի զարգացած լինեն ռազմական, տնտեսական, ժողովրդագրական ոլորտներում: Այդ ճանապարհին, աշխարհագրական իմաստով, կանգնած է Հայաստանը: Ըստ այդմ՝ Արևմուտքը շահագրգռված է, որ կամ Հայաստանը վերանա աշխարհի քարտեզից, կամ հլու-հնազանդ ենթարկվի Թուրքիային: Այդ նպատակով Արևմուտքի աջակցությամբ Հայաստանում իշխանության բերեցին խամաճիկ Փաշինյանին, ով հիանալի իրականացնում է Արևմուտքի շահերն ու աշխարհաքաղաքական ծրագիրը:

Սա է ողջ քաղաքական-տնտեսական ֆոնը, Արևմուտքը շահագրգռված չէ Հայաստանի տնտեսական զարգացմանը: Արևմուտքի շահերից չի բխում Հայաստանից երկրորդ "Իսրայել, Հարավային Կորեա կամ Գերմանիա" դարձնելը: Եթե հակառակը լիներ, ապա Արևմուտքը ժամանակ չկորցնելով՝ վաղուց արդեն Հայաստանի տնտեսական մակարդակը կբարձրացներ գոնե Պորտուգալիայի կամ Էստոնիայի մակարդակին։ Ըստ այդմ՝ Արևմուտքը ֆինանսավորում է Հայաստանի կառավարության գործունեությունը այնքանով, որքանով ձեռնտու է Արևմուտքի շահերին։ Խոսքը տնտեսապես հետամնաց երկրների մակարդակի մասին է, ինչպիսիք են Բուլղարիան, Լիտվան, Մոլդովան, Եգիպտոսը, Չիլին և այլն: Այսպիսով, Հայաստանը կապիտալիզմի պայմաններում դատապարտված է լինել Արևմուտքի տնտեսապես հետամնաց երկրների ցուցակում:

Մյուս կողմից, Արևմուտքը/ԱՄՆ-ն ճնշում է եվրոպական երկրներին, որպեսզի նրանք խզեն իրենց տնտեսական հարաբերությունները Ռուսաստանի հետ, և միևնույն ժամանակ հանգիստ նայում են ռուս-թուրքական տնտեսական հարաբերությունների զարգացմանը: Ռուս-թուրքական տնտեսական հարաբերությունների զարգացումը տեղի է ունենում ոչ թե այն պատճառով, ինչպես պնդում է Ռուսաստանի պետական քարոզչությունը, որ իբր Թուրքիան ինքնուրույն երկիր է, այլ այն պատճառով, որ այդ զարգացումը ձեռնտու է Արևմուտքին։ Արեւմուտքի շահերից է բխում, որ թուրքական տնտեսությունն աճի, որպեսզի Թուրքիայի ժողովրդագրությունն աճի, չէ որ ուկրաինացիներից հետո ինչ-որ մեկը պետք է թնդանոթի մսի դեր կատարի: Տվյալ դեպքում, եթե Ռուսաստանն իր վրա է վերցրել Թուրքիային հզորացնելու Արևմուտքի գործը, բնականաբար Արևմուտքը չի խանգարի ռուս-թուրքական տնտեսական կապերին: Եվ ընդհանուր առմամբ Արևմուտքը չի խանգարում, տեսարանի համար կընդունի մի քանի ոչնչով աչքի չընկնող ցուցադրական պատժամիջոցներ և առաջ կանցնի: Ճիշտ այնպես, ինչպես Արևմուտքը լռեց և չքննադատեց 2020 թվականի նոյեմբերի 9-ի հայտարարությունը, քանի որ Ալիևի թելադրած, Պուտինի պատրաստած և Փաշինյանի ստորագրած հակահայկական փաստաթուղթը համապատասխանում էր Արևմուտքի շահերին:

Ահա այսպիսի անհույս կապիտալիստական ներկան ու ապագան է պատրաստված Հայաստանի համար: Հայաստանի ինքնուրույնությունը վերականգնելու համար բավական չէ ընդամենը ձերբազատվել Արևմուտքի խամաճիկներից, այլ պետք է դուրս գալ կապիտալիստական համակարգից ընդհանրապես։ Ներկայիս կապիտալիստական համակարգի այլընտրանքը ՝ դա սոցիալիստական ուղին է։

Մարդկության պատմությունը հստակ և միանշանակ երկընտրանք է դրել բոլոր կուսակցությունների և մարդկանց առջև ՝ կամ դուք կողմ եք կապիտալիզմին, կամ էլ կողմ եք սոցիալիզմին: Երրորդ ճանապարհ մարդկությունը դեռ չի ստեղծել:

Եթե կողմ եք կապիտալիզմին, ապա կողմ եք Հայաստանի անկախության և տարածքների կորստին,գործազրկությանը, արտագաղթին, ԱՄՆ-ին և նրա "փաշինյանների" խամաճիկներին: Իսկ եթե կողմ եք սոցիալիզմին, ապա կողմ եք Հայաստանի ինքնուրույնությանը, գործազրկության և աղքատության ոչնչացմանը, Հայաստանի և նրա բոլոր հարստությունների լիիրավ տերը լինելու համար: Երրորդ ճանապարհ չկա, ամեն երրորդ ճանապարհը Արևմուտքի շահերին քողարկված կամ բացահայտ ծառայելու ճանապարհն է։

Ժամանակակից պայմաններում Հայաստանի պետական շահերը կարելի է պաշտպանել միայն սոցիալիզմի հենքի վրա։ Պատմական զարգացման դիալեկտիկայի ուժն այնպիսին է, որ հայրենասերների ձգտումը ՝ պաշտպանել և առաջ տանել Հայաստանի շահերը, ինքնին մարդկանց դրդում է դեպի սոցիալիզմ։ 30 տարվա կապիտալիզմի պատմական փորձը ցույց է տալիս, որ միայն սոցիալիզմի գաղափարներն են արտահայտում Հայաստանի տնտեսական զարգացման կարիքները: Այսօր արդեն շատերը սկսում են հասկանալ, որ Հայաստանի կապիտալիստական իշխանությունները, որոնք Արևմուտքի խամաճիկներն են, իրականում չեն պաշտպանում Հայաստանի շահերը, այլ հակառակը ՝ ամեն կերպ վնասում են Հայաստանին: