Փաշինյանի իշխանությունը լեգիտիմ չէ

Թե ինչպես է ստացվել 800 հազար ձայն հավաքել, այն քաղաքական գործչին, ով անցած տարի ի վիճակի չէր ինքնուրույն 5 տոկոս ձայն հավաքել, խոսում է ընտրությունների կեղծ բնույթի և նկարված թվերի մասին։

Ռոբերտ Տեր-Հարությունյան, քաղաքագետ

Արդեն երկու տարի անընդմեջ՝ 2018 թվականի պետական հեղաշրջումից հետո, Փաշինյանն ու նրա քարոզիչները անդադար օգտագործում են լեգիտիմություն բառը՝ իրենց արդարացման մեջ ընդունելով քաղաքական որոշումներ՝ ի վնաս պետության և բնակչության մեծամասնության շահերի։ Սակայն, եթե սկսենք մանրամասնորեն հասկանալ հարցի էությունը, ապա ստացվում է, որ Փաշինյանի իշխանությունն իրականում լեգիտիմ չէ։

Եվ այսպես, ի՞նչ է իշխանության լեգիտիմությունը։ Իշխանության լեգիտիմությունը հասարակության մեծամասնության կողմից իշխանության ճանաչումն է, իշխող դասի որոշմանը ենթարկվելու կամավոր համաձայնությունը։ Սակայն երկու տարվա ընթացքում կուտակվել են բազմաթիվ օրինակներ, որոնք հաստատում են այն փաստը, որ Փաշինյանի իշխանությունը լեգիտիմ չէ եւ հանցավոր է։

Սկսենք ընտրություններից, քանի որ ժողովրդավարական երկրներում ընդունված է լեգիտիմությունը համարել ընտրությունների արդյունքների հիման վրա։ Թեման, թե որքան կարելի է Հայաստանին ժողովրդավարական երկիր համարել, որտեղ անցկացվում են ազատ ընտրություններ, առայժմ մի կողմ թողնենք։ Եվ մեր ուշադրությունը հրավիրենք Հայաստանում 2018 թվականի խորհրդարանական ընտրությունների արդյունքների վրա։ Այսպիսով, ըստ պաշտոնական տվյալների, ընտրություններին մասնակցել է ընտրողների ընդամենը 48 տոկոսը, ընտրողների մեծամասնությունը, 52 տոկոսը չի մասնակցել ընտրություններին: Չնայած ժողովրդավարության սկզբունքի կոպիտ խախտմանը, մեծամասնության հիման վրա իշխանություն ձևավորելու մասին, ընտրությունների արդյունքներն արագ ճանաչվեցին։ Քանի որ օրենքով նախատեսված չէ ընտրություններում քվեարկողների 51 տոկոսի առկայությունը, խորհրդարանական ընտրությունների երկրորդ փուլ չի սկսվել: Ահա այստեղ է ընտրությունների ողջ խորամանկությունն ու խաբեությունը։

Մենք պետք է հստակ հասկանանք, որ իշխանության լեգիտիմությունը չի նշանակում իշխանության 100 տոկոսանոց աջակցություն, լեգիտիմությունը նշանակում է, որ տվյալ իշխանությանը սատարում է մեծամասնությունը, հասարակության հիմնական մասը։ Դրա համար էլ Փաշինյանի ու նրա կողմնակիցների՝ իր իշխանության լեգիտիմության մասին պնդումը հայ ժողովրդի ու միջազգային հանրության մանիպուլյացիայի ու խաբվածության հերթական ձևն է։ Փաշինյանը ոչ մի իրավունք չունի լեգիտիմության մասին խոսել, քանի որ ընտրողների մեծամասնությունը (52%) որոշել է անտեսել խորհրդարանական ընտրությունները, չմասնակցել այդ ֆարսին։ Իսկ ընտրողների 48% - ից "Իմ քայլը" դաշինքը ստացել է ընդամենը 884.849 հազար ձայն, ինչը ժպիտ է առաջացնում։ Քանի որ քաղաքագիտական տեսանկյունից բացատրել, թե ինչպես է ստացվել 800 հազար ձայն հավաքել, այն քաղաքական գործչին, ով անցած տարի ի վիճակի չէր ինքնուրույն 5 տոկոս ձայն հավաքել, խոսում է ընտրությունների կեղծ բնույթի և նկարված թվերի մասին։

Ինչպես տեսնում ենք, ճիշտ էր ընկեր Ստալինը, երբ նա ասաց, "Գերիշխում են ոչ թե նրանք, ովքեր ընտրում են և քվեարկում են, այլ նրանք, ովքեր կառավարում են": Իհարկե, ընտրությունները Հայաստանում, այդ շոուները բնավ հայերի զվարճանալու համար չեն կազմակերպվում։ Ընտրությունների նպատակն է կապիտալիզմի (շուկայական տնտեսության) պայմաններում ժողովրդին պարտադրել "ընտրության ազատության" քաղաքական պատրանք։ Դրանով իսկ հետագայում ներկայացնել կառավարության ներքին և արտաքին քաղաքականությունը՝ որպես բուն ժողովրդական որոշումների և ընտրությունների արդյունք։ Ինչպես տեսնում ենք այսօր, Փաշինյանը եւ նրա քարոզիչները քննադատում են ժողովրդին, հարցնում են՝ ինչու եք բողոքում, չէ որ դուք ընտրել եք մեզ, որ մենք անենք դա:

Իշխանության համազգային բնույթի տեսանելիության ստեղծման ձևերից մեկը ընտրություններն են։ Աշխարհի շատ կառավարություններ բազմիցս դիմել են այս մեթոդին, օրինակ՝ Ֆրանսիայի կայսր Նապոլեոն III-ը բազմիցս է դիմել ընտրությունների։ Կոպիտ ոստիկանական տեռորի, ընտրակաշառքի և ընտրակեղծիքների պայմաններում անցկացվող այս ընտրությունները հնարավորություն էին տալիս կառավարությանը հղում անել ժողովրդի հավանությանը։ Ժողովրդական զանգվածներին խաբելու համար Նապոլեոն III-ը վերականգնել է 21 տարին լրացած տղամարդկանց համընդհանուր ընտրական իրավունքը: Նպատակ ունենալով հնարավորինս շատ մարդկանց ներգրավել ընտրություններին մասնակցելու մեջ։ Հենց մեծ զանգվածների մասնակցությունն է ընտրություններին ամենակարևոր հարցը, այլ ոչ թե այն, թե ինչպես և ում օգտին են քվեարկում։ Հենց դա էլ Փաշինյանի մոտ չստացվեց, ինչը մեզ հիմք է տալիս պնդելու իշխանության ոչ լեգիտիմ բնույթի մասին, ընտրություններին բնակչության մեծամասնությունը չի մասնակցել։

Նույնը տեղի է ունենում նաև այլ երկրներում, դեռ Ֆ. էնգելսը գրել է ԱՄՆ-ի մասին. "մենք տեսնում ենք այնտեղ երկու մեծ խմբավորման քաղաքական սպեկուլյանտներին, որոնք հերթով վերցնում են իրենց ձեռքը պետական իշխանությունը եւ շահագործում են նրա ամենակեղտոտ միջոցների համար և կեղտոտ նպատակների համար":

Պետական ինստիտուտների գործունեության նկատմամբ ժողովրդի վերահսկողության պատրանք ստեղծելով, Հայաստանի կառավարող շրջանակները ձգտում են համոզել ժողովրդին հասարակության միասնության, շահերի միասնության, երկրում սոցիալ-տնտեսական իրավիճակի համար հավասար պատասխանատվության գիտակցման մեջ: Յուրաքանչյուր իշխող դասակարգը, զանգվածներին իր կողմը գրավելու համար, միշտ ձգտում է համոզել նրանց, որ իշխող շրջանակների շահերը համաժողովրդական շահեր են։ Ահա և Փաշինյանի ընտանիքը, որը զբաղվում է ծխախոտի, զենքի, ալմաստների մաքսանենգությամբ, դա անում է հանուն ժողովրդի շահերի: Երբ Փաշինյանը ոչնչացնում է հարաբերությունները Ռուսաստանի Դաշնության հետ՝ մեծացնելով անվտանգության սպառնալիքները, նա դա անում է հանուն ժողովրդի շահերի, և 2 մլն հայերի համար, որոնք ապրում են Ռուսաստանում։ Երբ Փաշինյանն իր դստերի համար մեքենա է գնում պետական բյուջեից, դա արվում է ժողովրդի շահերի համար եւ այլն եւ այլն:

Փաշինյանը լեգիտիմություն չունի, քանի որ անընդհատ հենվում է ուժային կառույցների վրա: Բացի այդ, այսպես կոչված, ինքնահռչակ ժողովրդական վարչապետն այնքան է վախենում հայ ժողովրդից, որ ամենուր գնում է հարյուրավոր թիկնապահների հետ: Հայ ժողովուրդը բացեիբաց արտահայտում է իշխանության անվստահությունը և չի ուզում ենթարկվել Փաշինյանի որոշումներին։ Այս ամենը պայմանավորված է բնակչության մեծամասնության և իշխող դասի շահերի հակասությամբ։

Եվ վերջում նշենք Փաշինյանի իշխանության կողմից հերթական հանցագործության մասին, խոսքը Հայաստանի ընտրական օրենքների խախտման մասին է, ըստ,

ԳԼՈՒԽ 5 ԸՆՏՐՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԻ ՖԻՆԱՆՍԱՎՈՐՈՒՄԸ

Հոդված 24. Ընտրությունների կազմակերպման և անցկացման ֆինանսավորումը

1. Ընտրությունների կազմակերպման և անցկացման (ներառյալ՝ ընտրողների ցուցակները կազմելը, ընտրությունների անցկացման մասնագիտական դասընթացները կազմակերպելը), ինչպես նաև ընտրական հանձնաժողովների գործունեության համար անհրաժեշտ ծախսերի ֆինանսավորումը կատարվում է պետական բյուջեի միջոցների հաշվին: Այդ ծախսերը նախատեսվում են պետական բյուջեում առանձին հոդվածով և պետության կարիքների համար գնումների պլանում ներառվում մեկ տողով:

Ընտրությունների կազմակերպման և անցկացման համար հատկացված ֆինանսական միջոցների հաշվին գնումներ կատարելիս գնման ընթացակարգը սահմանում է Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովը:

Չնայած նման օրենքի առկայությանը, Հայաստանի կառավարությունը ֆինանսական աջակցության համար դիմել է եվրոպական երկրներին՝ 2018 թվականի դեկտեմբերի 9-ին արտահերթ խորհրդարանական ընտրություններ անցկացնելու համար։ Հայաստանում խորհրդարանական ընտրությունները ֆինանսավորել են Մեծ Բրիտանիան, Շվեդիան, Գերմանիան։ Ով վճարում է, նա էլ երաժշտություն է պատվիրում, Արևմուտքը վճարել է, և Հայաստանի խորհրդարանը օկուպացրել են ռուսատյաց պատգամավորները։

Այսպիսով, հանցագործության առկայության փաստը տեսանելի է անզեն աչքով, մեկ այլ ակնկալում Արեւմտյան կիսագաղութային Հայաստանից պետք չէ սպասել: